27 March 2005

Παγκόσμια ημέρα θεάτρου 2005

Αριάν Μνουσκίν, Σκηνοθέτις, Γαλλία

Βοήθεια!
Θέατρο, βοήθησέ με!
Κοιμάμαι. Ξύπνησέ με
Είμαι χαμένη μέσα στο σκοτάδι, οδήγησέ με, τουλάχιστον κοντά σε ένα κερί
Είμαι οκνηρή, κάνε με να ντρέπομαι
Είμαι κουρασμένη, ανέβασέ με
Είμαι αδιάφορη, χτύπησέ με
Παραμένω αδιάφορη, τσαλάκωσέ  μου την εικόνα
Φοβάμαι, δώσε μου κουράγιο.
Είμαι αδαής, εκπαίδευσέ με.
Είμαι απάνθρωπη, εξανθρώπισέ με.
Είμαι φαντασμένη, κάνε με να πεθάνω στα γέλια
Είμαι κυνική, αποδόμησέ με
Είμαι κτήνος, μεταμόρφωσέ με
Είμαι μοχθηρή, τιμώρησέ με
Είμαι δεσποτική και σκληρή, πολέμησέ με
Είμαι σχολαστική, γελοιοποίησέ με
Είμαι χυδαία, εξύψωσέ με
Είμαι μουγκή, ελευθέρωσέ με
Δεν ονειρεύομαι πια, φέρσου μου σαν σε δειλό ή ανόητο
Έχω ξεχάσει, ξεκίνησέ μου τη Μνήμη
Αισθάνομαι γριά και άχρηστη,  κάνε να σκιρτήσει η παιδικότητα
Είμαι άχαρη, δώσε μου τη Μουσική
Είμαι θλιμμένη, ψάξε τη Χαρά
Είμαι κουφή, κάνε στην καταιγίδα να ουρλιάξει η λύπη
Είμαι άστατη, όπλισέ-με με Φρόνηση
Είμαι αδύναμη, άναψε τη Φιλία
Είμαι τυφλή, φέρε μου όλα τα Φώτα
Είμαι υποταγμένη στην Ασχήμια, κάνε να με κατακτήσει η Ομορφιά
Με έχει προσηλυτίσει το Μίσος, κάνε να μου δοθεί όλη η δύναμη της Αγάπης.

Αριάν Μνουσκίν και το Θέατρο του Ήλιου

Photo: Michèle Laurent

Το Θέατρο του Ήλιου (Le Théâtre du Soleil ) είναι σαράντα χρόνων. Το 1964, η  Αριάν Μνουσκίν με συμφοιτητές της από το Πανεπιστήμιο ίδρυσαν το Θέατρο του Ήλιου – όνομα που αντιπροσώπευε τι σήμαινε γι’ αυτούς το θέατρο.  Ξεκίνησαν παρουσιάζοντας τους «Μικροαστούς» του Γκόρκι σε διασκευή του Αντάμοφ στο Théâtre Mouffetard.

Παρόλο που αρκετοί ήταν εκείνοι που εμπλέκονταν στη δημιουργία των παραστάσεων, το Θέατρο του Ήλιου συνδέθηκε με το πρόσωπο της Μνουσκίν, η οποία οδήγησε και ενορχήστρωσε το έργο του.

Δύο φιλοδοξίες αποτέλεσαν τα κίνητρα του Θεάτρου του Ήλιου: η ανακάλυψη εναλλακτικής θεατρικής φόρμας και η δημιουργία μιας ποιητικής τέχνης συγκεκριμένης σε σχέση με τη σκηνή όπου θα εκτίθεται η ανθρώπινη, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της παράστασης.

Το «1789», που έκανε πρεμιέρα το 1970 στο Piccolo Teatro του Μιλάνο και έπειτα στο Παρίσι, όταν το Θέατρο του Ήλιου εγκαταστάθηκε στο Cartoucherie de Vincennes, ήταν μία απάντηση στην αναζήτηση του θιάσου να βρει ένα θέμα κοινό ανάμεσα σε ηθοποιούς και κοινό.  Με την επανάσταση του 1789, αρχή της σημερινής κοινωνίας, ζήτησαν να δώσουν μία κριτική ματιά στην Ιστορία όπως εκείνη ξεδιπλωνόταν. Αυτό τους οδήγησε, και κυρίως την Μνουσκίν, να εμπλακούν σοβαρά σε αγώνες για την ελευθερία και ενάντια στην αδικία, ως καλλιτέχνες και χωρίς να πέφτουν στο διδακτισμό.

Μετά το «1789» ακολούθησε το «1793» και το «Ο Χρυσός Αιώνας» καθώς και άλλες παραστάσεις που εικονογραφούσαν την συλλογική δημιουργικότητα πάνω σε ένα θέμα, η Αριάν Μνουσκίν σκηνοθέτησε επίσης για την απόλαυση και μόνο του «δημιουργώ θέατρο» πρωτοποριακές παραστάσεις  όπως ο «Ριχάρδος ΙΙ», η «Δωδέκατη Νύχτα» και ο «Ερρίκος Δ’» του Σαίξπηρ, εφευρίσκοντας μία ασυνήθιστη οπτική και νοηματική γλώσσα,  αξιοσημείωτα προσαρμοσμένη στο Σαιξπηρικό δράμα.  Επανέλαβε την ίδια διαδικασία με τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες «Αγαμένων» και «Ευμενίδες» του Αισχύλου και «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη. Επίσης επανέφερε την αρχική σατιρική δύναμη του «Ταρτούφου» του Μολιέρου τοποθετώντας την πλοκή του έργου μέσα σε μία σύγχρονη φονταμενταλιστική Ισλαμική κοινότητα με τις παραδόσεις και τα ταμπού που καταπιέζουν την γυναίκα.

Μέσα από τις επιλογές των παραστάσεών της η Αριάν Μνουσκίν πάντα προστατεύει την ελευθερία της έμπνευσής της. Το Θέατρο του Ήλιου δεν σταματά να κινείται και να δημιουργεί.

Πηγή       

Paul-Louis Mignon – Κριτικός, Ιστορικός, Πρόεδρος της Ένωσης για την Ιστορία του Θεάτρου (Γαλλία)

Comments are closed.